Dagboek van een regiomanager

Al bellend met één van mijn schoolcoördinatoren en op het punt om van huis te gaan, pak ik nog snel even mijn tas, sleutels, flesje water voor onderweg, telefoon…. Waar is mijn telefoon?! Ik moet nu echt weg anders ben ik niet op tijd op de school waar ik heb afgesproken met een andere coördinator. Stress… Waar is mijn telefoon… Al bellend loop ik naar mijn auto en moet lachen als ik erachter kom dat mijn telefoon natuurlijk aan mijn oor zit vastgeplakt. Ik hang op en ga op weg naar mijn afspraak. Eenmaal aangekomen word ik ontvangen door toch wel een zorgelijke coördinator met een tekort aan personeel. Na wat bellen, zoeken naar oplossingen en een fijn gesprek is ze opgelucht en gaan we naar de lokalen om de kinderen te ontvangen voor de TSO. Ik maak mijn rondje langs de lokalen om alle overblijfmedewerkers en kinderen even te zien en gedag te zeggen. Bij groep 8 blijf ik wat langer om te observeren hoe de kinderen omgaan met het verdrietige klasgenootje die zojuist de bons heeft gehad van zijn, nu ex-vriendinnetje. Liefdesverdriet… nog geen 12 jaar oud en dan al zo’n intens verdriet. Boos is hij ook, maar dan op zichzelf omdat hij jaloers is geweest omdat zij ook bevriend is met andere jongens en hij daar niet mee om kon gaan. Ik probeer hem te troosten, ik praat met hem en probeer om hem te laten relativeren, zonder succes. Ik loop naar buiten waar iedereen lekker aan het spelen is. Een groepje is aan het springtouwen met de overblijfmedewerker, andere kinderen spelen op een rekstok, een paar meiden en jongens zijn aan het basketballen en hebben de grootste lol. Hey! Is dat niet die jongen uit groep 8 die vijf minuten geleden niet wilde geloven dat het verdriet uiteindelijk wel over zou gaan en hij weer in staat zou zijn om te lachen? Toch een goed relativeringsvermogen. Ik stap met een lach op mijn gezicht weer in de auto. Deze keer met mijn telefoon in mijn tas. Natuurlijk heb ik dat eerst even gecheckt voordat ik in de auto stapte.